Wat ik vroeger als een vanzelfsprekendheid zag, is nu een zeldzaamheid. Slaap is tegenwoordig een kostbaar goed. Je kunt het niet kopen en blijkbaar ook niet verdienen. Maar o wat heb ik het nodig!
Natuurlijk kwam het voor mij niet als een verrassing dat kinderen krijgen gepaard zou gaan met slapeloze nachten. Maar wat schetst mijn verbazing, wij kregen een kind dat graag sliep. E nog! Vaak kregen wij het ‘verwijd’ slaapt hij nu alweer, of jeetje hij slaapt ook altijd. Heerlijk, want een goede nachtrust is ons heilig. We keken elkaar regelmatig aan en vroegen ons dan af of het altijd zo zou blijven.
Nummer 2 en 3
Je zou denken dat lukt je geen tweede keer. In het begin ging het best goed, Jip sliep ook goed en relatief veel. Hij was sneller van zijn middagdutje af dan Luuk, maar sliep daarentegen dan ook ‘s nachts goed. Totdat….! In het jaar dat hij 2 werd en we de wintertijd moesten verruilen voor de zomertijd, begon het gedonder. Hij wilde opeens niet meer in zijn eigen bedje slapen, hij wilde bij papa en mama of beneden op de bank. Ik hoor je denken; daar moet je niet aan toe geven. Pak het pedagogisch aan!
Dat had ik allemaal wel gewild en achteraf misschien ook gewoon moeten doen. Maar we hebben ook nog een nummer 3, zij slaapt erg licht en wordt van elke scheet wakker. Dus om niet 2 kinderen beneden te hebben zitten, kozen we er voor om Jip toch mee naar beneden te nemen. Met alle gevolgen van dien. Ik sliep nachten op de bank of verkrampt in ons eigen bed. Het jaar verstreek en Jip sliep in op de bank en ging met ons naar bed. Niet pedagogisch, maar we konden wel slapen en dat was het waard.
Nu anderhalf jaar later…
Nog steeds slaapt Jip bij ons, maar hij slaapt. Nu kun je denken, dan is het opgelost.
Co-sleeping is ook een theorie en er zijn honderden mensen die er bij zweren. Dus nachtrust? Helaas… Alsof ze het hebben afgesproken. Nu is Eva aan de beurt. Er zijn wel wat verschillen hoor. Eva slaapt wel in haar eigen bed, ze wil niet bij ons slapen. Ze wil ‘s nachts naar beneden om wat te drinken. Vaak gaat ze dan wel weer slapen, maar een paar uur later is ze er weer. Doorslapen is er dus niet bij. Ook zij presteert het regelmatig om nachten beneden door te brengen. Met de ‘fijne’ bijkomstigheid dat een van ons dus ook op de bank slaapt. Grrrr!
Oplossing?
Een oplossing zou natuurlijk zijn om het alsnog pedagogisch aan te pakken. De theorie, laten huilen en steeds terug in bed leggen, kennen we. Maar ik houd dat echt niet vol. Ik kan niet tegen dat intense verdriet dat het te weeg brengt bij de kinderen. Zwakte van deze moeder.
Iemand zei mij laatst: “als ze in de puberteit zijn, liggen ze echt niet meer bij je in bed. En willen ze echt niet meer met jou ‘s nachts op de bank zitten.” Ik denk dat dat klopt. Dus laat ik me daar dan maar aan vast houden.
Of is er iemand met een geweldige, pijnloze, oplossing? Dan hoor ik het graag.
Ik ga zo slapen...Hoop ik!
(bron foto's: privé collectie en Pixabay)
Comments