Haren knippen is hier in huis altijd een dingetje. Niemand vindt het eigenlijk echt leuk, behalve mama. Maar dat was vroeger ook wel anders. Waarom is dat eigenlijk zo? Zijn kappers per definitie eng, of doet het ook echt pijn? Klinkt het geluid van de schaar gevaarlijk? Wat dat is toch?
Toen ik zelf nog klein was en naar de kapper moest, hadden mijn ouders handen te kort. Ik bleef niet zitten en schreeuwde moord en brand. Dan laat je je haren toch groeien zou je zeggen. Nee hoor, ik wilde kort haar. Dan moest ik dus elke 6 weken naar de kapper. Ik heb wat kappers versleten. Ze waren allemaal niet lief in mijn ogen. Er heeft zelfs een kapper in mijn oor geknipt. Nog een dubbel trauma, natuurlijk.
Na mijn 5de is dat ook wel beter geworden, hoor. Maar echt leuk ben ik het pas gaan vinden, toen ik in mijn puberteit mijn haren mocht gaan verven. En wat denk je? Juist toen liet ik mijn haren groeien. Nu na al die jaren zijn mijn haren weer kort en kan ik haast niet wachten totdat ik weer naar de kapper mag. Zo kan het gaan.
Erfelijk belast
Ook met Luuk was het een drama tot zijn 4de verjaardag. Iedere 6/7 weken was het raak. Wij naar de kapper, ik nam zelfs versterking mee. Hij was zo sterk dat ik hem vaak alleen niet kon houden. Hij worstelde net zo lang totdat de kapper klaar was. We deden het altijd heel kort, met de tondeuse. Dan hoefde hij niet zo vaak. Het ging wel steeds een beetje beter, er zat vooruitgang in. Hij kon al snel aangeven wat hij wel wilde en wat niet. Hij wilde bijvoorbeeld absoluut niet dat de kapper een schaar gebruikte. En hij wilde helpen met de tondeuse. Dus dat deden we, en zo kwam hij over zijn angst heen. Hij vindt het nog niet leuk, maar hij ondergaat het wel.
Jip is op dit moment ook vreselijk om te laten knippen. Voor hem laten we tegenwoordig een thuiskapster komen. Ideaal, vind ik. Lekker in zijn eigen omgeving, kan hij zo hard huilen als hij wil. En mama hoeft zich niet te generen tegenover de andere klanten. Maar ondanks dat ook zij heel lief is en luistert naar hem, is het toch iedere keer moeilijk. De afgelopen 2x ging het aardig. Maar het duurt hem nog te lang. Hij houdt het ongeveer 10 minuten vol om echt stil te zitten en dan begint het toch ‘pijn’ te doen en kan hij niet meer stilzitten. Hopelijk gaat dit ook in een stijgende lijn en is hij voor zijn 4 ook van zijn grootste angst af.
Maar dan Eva...Zij is toch wel een echte meid. Ze vindt het eigenlijk wel prima dat gefriemel aan haar haar. Ondanks dat ze na het dramaspel van Jip toch wel even de kat uit de boom kijkt. Ze zit er niet met een brede glimlach, maar ze laat het goed toe en als toef op de taart vlecht de kapster haar haren mooi in. Want dàt kan mama (nog) niet.
Eigen keus
Onze kinderen hebben net als wij zelf graag wat te zeggen over zichzelf. Ze willen graag zelf bepalen hoe ze eruit zien. Dit geldt voor hun kleren, maar blijkbaar ook voor hun kapsel. En geef ze eens ongelijk. Bij mama kan het niet gek genoeg zijn, alle kleuren van de regenboog heb ik al gehad. En papa heeft niet veel meer te kiezen...Dus hopelijk lijken ze qua haren op mij en mogen ze nog vaak keuzes maken over hoe ze eruit willen zien.
Comments